Bevallingsverhaal van de mama van Lars
Het is 11 mei 2014 en ben 37.2 weken zwanger. Het is Moederdag. Ik denk nog volgend jaar mag ik ook mee doen:). Mijn man komt ‘s avonds thuis en zegt nou ik ben wel toe aan vakantie. Hij kreeg namelijk 3 weken vakantie als onze zoon werd geboren. We gaan slapen tot ik het geluid hoor van vallende druppels. De boven buurvrouw heeft lekkage. 🙁
Precies boven onze box. Alle handdoeken die ik heb kunnen vinden leg ik onder de lekkage.
Ik ga de buurvrouw nog even helpen. En rond 3 uur gaan we eindelijk weer slapen.
6.15 uur wordt ik wakker. Ik ben nat en denk nog jeetje wordt ik nou ook nog incontinent.
Ik sta op en verlies heel veel vruchtwater. Ik loop naar de w.c toe en blaas daar op mijn hand en ja hoor me vliezen zijn gebroken.
Ik maak me man wakker en verstel hem dat mijn vliezen zijn gebruiken. Hij schrikt wakker van mijn melding. Ik zeg nog tegen hem dat we niet gelijk hoeven te bellen. Pas als de weeën beginnen. En toen… niet 1 wee… niet 2… Nee gelijk elke minuut 1 wee. Dit voelde niet goed. De verloskundige werd gebeld. Maar ze vond dat ik te helder klonk aan de telefoon. Ze gaf aan dat ze na 9 uur wel even langs kwam. Dit vond ik geen goed idee en ik vond dat ze echt NU moest komen. Ze kwam er toch gelijk aan. Ondertussen werd mijn moeder nog gebeld.
De verloskundige stond vrij snel op de stoep. Maar vond me nog steeds te spraakzaam om aan het bevallen te zijn. Ontsluiting wilde ze niet meten omdat me vliezen waren gebroken.
Ik had me man ondertussen naar Nijmegen gestuurd om een vriendin op te halen. Wij dachten dat we nog wel even hadden. Mijn moeder was bij mij. De verloskundige deed weinig en dit vond ik niet fijn. Om 7.45 vroeg ik haar of ze een andere verloskundige wilde bellen. Dit wilde ze eerst niet. Dit was niet zoals afgesproken. Bij mij in mijn dossier had ik laten zetten dat er geluisterd zou worden naar mij. Dit ivm blokkade tijdens stress.
Na wat aandringen belt ze haar op. Gelukkig was ze er om 8 uur al. Zij zei meteen, jij bent aan bevallen.
Goh! Je meent het! Zij ging me ontsluiting meten. 8 cm! Oh oh dit ging wel heel hard. Mijn man was er nog niet, maar ik moest nu naar ziekenhuis. Ivm medicatie die ik slik mag ik niet thuis bevallen. Mijn man kwam het huis binnen op moment dat we weg wilde gaan.
Ik wilde de deur uit lopen maar schit ik moet naar de wc. Pers drang. Dit gaat fout.. Help…
Wij wonen gelukkig 3 minuten bij ziekenhuis vandaan. Maar mijn man vond het de ergste rit van zijn hele leven.
Bij het ziekenhuis aangekomen ben ik naar de verloskamer gerend tussen de weeën door. Ik mocht naar verloskamer 7 en mocht zelfs even in bad omdat ik echt even moest ontspannen. Na een paar minuten met alleen me man en me beste vriendin was ik weer redelijk ontspannen maar moest wel weer het bed in,
Ik ging op bed liggen. En die persdrang kwam meteen weer opzetten. Ontsluiting bijna op 10. De vk zei pers maar dan duw ik randje weg. Maar toen 7 minuten na dat de vk zei pers maar werd Lars al geboren. In die 7 minuten gebeurde er zoveel.
Tijdens het persen zagen wij dat de hartslag van Lars daalde telkens tot 30. Er werd besloten om de klinisch vk erbij te halen. Die kwam heel snel en ze wilde me inknippen. Ik dacht No Way. Ik ben gaan persen alsof me leven ervan af hing. Na flink wat perswerk was daar zijn hoofdje. Maar veder dan zijn hoofdje kwam hij niet. Zijn schouder zat klem. Ik hoor de vk nog roepen, we hebben een brancard. Binnen een paar seconden stond me kamer vol met kinderartsen en verpleegsters. Complete paniek.
Eindelijk werd Lars geboren om. 10.07 Blauw en levenloos ik heb hem even mogen zien en hij werd toen meegenomen naar andere kamer. Waar ze hem beademd hebben. Na lange minuten ademde hij. Huilen deed ie niet. Mijn man ging met hem mee naar high care.
Hier stopt me verhaal. Vanwege de emoties die nu al hoog oplopen. Ik merk dat deze bevalling nog steeds diep in me geheugen staat. En me veel verdriet doet. Na een lange weg via ivf zwanger geworden en depressie tijdens de zwangerschap en deze bevalling. Ik was boos dat niks normaal kon gaan
Lars is nu een heerlijke jongen van 4.5 jaar en trotse grote broer. Zusje Fenna haar verhaal komt.
Bedankt mama van Lars en Fenna dat je je verhaal hebt willen delen met ons. Het kan je helpen je verhaal te vertellen of om het op te schrijven.
Wil jij ook je verhaal vertellen. Stuur dan even een mailtje naar info@wieghuren.nl
