Hoe ga je om met het verlies van je kindje?
Hoe ga je om met het verlies van je kindje?
Deze week is het Baby Loss Awareness Week. Deze hele week word er aandacht besteeds aan het verliezen van een kindje.
Lisanne schrijft haar verhaal voor ons op.
Ik was precies 41 weken zwanger toen wij te horen kregen dat ons zoontje plotseling geen hartslag meer had en stil geboren ging worden..
En dan? En dan? Geen idee wat er dan door je heengaat. Dat is niet uit te leggen en niet te bevatten… tot op de laatste dag was altijd alles goed… hoe dan? Waarom dan?
Kleine jongen, je was zo gewenst en ontzettend welkom… alles was klaar voor jou komst..
En nu, we zijn nu 10,5 maand verder, 318 dagen… en nog snap ik het niet, ik denk dat ik dit nooit zal snappen, hoe moet ik hiermee omgaan? Hoe kun je hiermee omgaan? In mijn ogen, niet.
Ik mis hem, elke dag, elk uur, elke seconde..
Van alles gaat er door je hoofd, wat als? Hoe zou het zijn? Wat zou hij nu kunnen? Hoe zou iedereen met hem omgaan? Zou hij een lachebekkie zijn? Zou hij een huilbaby zijn? Hoe zouden zijn kleertjes hem staan? Nog veel meer dingen, wat 24/7 door je hoofd spookt.Ik heb een paar keer therapie gehad, maar je staat er eigenlijk alleen voor. Tuurlijk zijn mijn familie en vrienden er voor mij, maar hun kunnen mij niet helpen. Jij bent de persoon die het toch zelf zou moeten doen. Maar ik kan het niet. Ik kan het niet alleen. Vaak heb ik het idee dat hulpinstanties mij aan mijn lot overlaten. Ze beloven van alles maar komen niet veel na. Je raakt in de knoop. Dan zie je mensen, overal en nergens, die dan met een maxicosi lopen, die met een kindje van dezelfde leeftijd als onze Nino, fietsen, of knuffelen of spelen.. en weer raakt het mij dan. Hoe zou het zijn met mijn kleine jongen? Zou ik dan ook lekker met hem fietsen nu? Ik snap het niet. Ik ben de weg kwijt, ik kan het niet alleen, maar ik weet dat niemand dit voor mij “zomaar” kan oplossen, ik moet het doen. Maar hoe dan? Je leven veranderd en zal in mijn ogen nooit meer hetzelfde worden. Een stukje van mij, mijn vlees en bloed, daar hebben wij al afscheid van moeten nemen. Zo hoort het niet, ouders horen eerder te gaan dan hun kind. Hoe ga je hiermee om? Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. En dan zijn er mensen, die vragen; ‘alles goed?’ ‘Hoe gaat het?’ ..’Hoe gaat het?’ Dan denk ik bij mezelf, hoe kun je nou aan mij vragen hoe het met mij gaat, of ‘alles goed’ tuurlijk is alles niet goed denk ik dan, en tuurlijk gaat het niet.. maar tegelijk snap ik deze “standaard” vraag van mensen. Ik snap dat ik hier zelf mee om moet leren gaan, maar hoe dan? Ik weet het niet.
‘Ik weet het niet’ is ook zoiets, ik zeg alleen maar “ik weet het niet”…. en nee ik weet het echt niet…
Tot op de dag van vandaag, werk ik nog maar een beperkt aantal uurtjes, ik wil liever niet teveel bekenden tegenkomen, dat kan ik niet. Ik kan niet uitleggen waarom.. ik weet het gewoon niet.
Wat ik wel weet is dat ik nooit meer de oude zal worden, een deel van mijn hart is weg, in de hemel bij mijn kindje.. soms denk ik, was ik maar daar, bij hem, maar natuurlijk snap ik wel dat dat niet kan, maar ik wacht op de dag dat dat wel weer kan, dan knuffel ik hem en laat ik hem nooit meer los.
Ik heb nog zoveel meer te schrijven, maar nu, weet ik het even niet meer..
