ℙ𝕒𝕜 𝕛𝕖 𝕣𝕦𝕤𝕥

Pak je rust.

Dit hoor ik bijna dagelijks. Van mijn man, mijn collega’s, vrienden en mijn ouders. Ze kennen me ook te goed. Rust pakken is niet echt iets dat in mijn woordenboek voor komt. Ik kan heel goed (uit)slapen en hang vaak genoeg op de bank films en series te kijken. Maar alle tijd daar omheen plan ik meestal wel iets. Zo kon ik het nu ook weer niet laten om ja te zeggen tegen een minirolletje in een Sinterklaasvoorstelling van Theatergroep Mangrove, waar ik trouwens ook in het bestuur zit. De kinderen mochten ook meespelen. En de kans om in de grote zaal van Theater Zuidplein te spelen (met een livestream voor 1000 kinderen) ga ik hen toch niet ontzeggen? En de kans om de Sint te ontmoeten (ook al werkt hij thuis)? Dus ik zei ja. En iedereen om mij heen vroeg zich af of ik wel goed genoeg naar mezelf luisterde. Vooruit, ik ben zwanger. Maar verder functioneer ik prima. Op wat hormonale huilbuien nadan. Ik luister echt naar mijn lichaam. Als ik merk dat ik wat lastig loop, doe ik het heel rustig aan. Ik maak prima gebruik van mijn zwangerschapsbonus (zie eerdere blog). Ik pak mijn rust waar ik kan. Toen we na een succesvolle voorstelling in de auto zaten, sliepen de meiden binnen tien minuten. Ik besloot mijn rust te pakken door even een uurtje om te rijden. Uiteraard is dat totaal niet duurzaam, maar ik moest rust pakken toch? Thuisgekomen waren de meisjes ook weer wakker en gingen we op Kiki’s kamer spelen. Of eigenlijk speelden de meiden en ik plofte op Kiki’s bed om in de gaten te houden of ze elkaar niet de hersens in sloegen met Baby Born. Toen ze dit een uur goed hadden volgehouden, kwam ik tot de conclusie dat de bank toch lekkerder zit dan een peuterbed. Dus ik besloot mijn ‘ik ben zwanger en moet mijn rust pakken’ – troef in te zetten: televisie kijken. En nu zitten ze lekker aan de tv gekluisterd. Ik pak mijn rust heus wel!
En dan heb ik komend weekend genoeg energie om weer verder te gaan met mijn afgedwongen nesteldrang.

Mooi weekend.

Liefs Vera