“Als liefde leven wordt, krijgt geluk een naam”
“Als liefde leven wordt, krijgt geluk een naam”
Een naam bedenken. Soms gaat het heel gemakkelijk, soms duurt het ietsje langer. Er zijn genoeg
mensen (ik vermoed voornamelijk vrouwen) die al jarenlang weten hoe ze hun ongeboren kind willen
gaan noemen. Al lang voordat ze zwanger zijn. Of terwijl ze niet eens een relatie hebben. Het is
gewoon leuk om erover na te denken. Een goede vriendin heeft me jaren geleden tijdens een avond
in de kroeg (ja, ooit was er een tijd dat ik daar geregeld te vinden was) opgebiecht dat ze de naam
voor haar ongeboren dochter al lang klaar had liggen. Niet dat ze zwanger was, of überhaupt zwanger
wilde worden op dat moment. Maar dé naam was al uitgekozen.
Tijdens de eerste zwangerschap wisten mijn man Daan en ik niet welk geslacht ons kindje had. We
hadden gevraagd om dit niet tegen ons te vertellen tijdens de twintig weken echo en hebben tijdens
de echo ook echt de andere kant op gekeken. Dus toen we het samen over potentiële namen hadden
moesten we voor beide geslachten een naam bedenken. Hoewel ik al jaren wist dat ik een dochter
Else wilde noemen. Dus het ging vooral om de mannennaam. Dat vond ik een lastige want ik had er
totaal geen idee bij. Ik vond Hidde heel mooi, de tweede naam van mijn jongste broer. Maar dat zag
Daan niet zo zitten. En zijn suggesties vond ik dan weer niet leuk. Tot we op een avond naar de Ikea
waren geweest. We zaten in de auto terug naar huis en hadden het weer over babynamen. Volgens
mij was ik ongeveer 22 weken zwanger. Ineens kwam de naam Tijn bij ons op. Een afkorting van de
naam van Daans broer Martijn. Zijn broer die een verstandelijke beperking heeft en zó blij was oom te
worden. Die moesten we, als het een jongetje was, vernoemen. Het voelde goed. Deze naam was
onze jongensnaam. De meisjesnaam zou Else zijn. Daar kon ik geen afscheid van nemen. Volgens mij
hebben we toen ook echt tegen elkaar uitgesproken dat Tijn de jongensnaam zou worden. Met als
tweede naam Hidde, want die naam bleef ik mooi vinden.
Een maand later werd Tijn* onverwachts geboren. Toen de verpleegkundige vroeg hoe hij heette had
Daan bijna ‘Cas’ gezegd. Dat was de naam die hij leuk vond maar mij iets teveel aan het spookje deed
denken. Gelukkig zei ik op hetzelfde moment Tijn en kreeg onze zoon toch de juiste naam. Het voelde
voor mij wel direct compleet. Tijn moest Tijn heten. Net als zijn tweede naam Hidde moest zijn. Het
klopte.
Vreemd genoeg heb ik er bij Else iets langer aan moeten wennen. Terwijl ik dus al jaren lang
mijn dochter Else wilde noemen. Misschien moest ik er daarom aan wennen. Omdat ik het al zo lang
in gedachten had. Else haar tweede naam is trouwens Anne. Net zoals de tweede naam van mijn
moeder en een deel van de naam van mijn schoonmoeder (Annelies). Het heeft wat weg van de film
Frozen maar er grappig genoeg totaal niets mee te maken.
En de naam voor dit kindje? Daar heb ik nog geen enkel benul van. Echt oprecht totaal niet. Gelukkig
weten we het geslacht en weten we dus een beetje in welke richting we moeten denken. Maar ik blijf
het echt lastig vinden. De juiste naam is nog niet voorbij gekomen, vermoed ik. Of ik ben dit keer
gewoon te kieskeurig. Het moet perfect zijn want je geeft je kindje maar één keer een naam. Die
naam moet passen. Bij het kindje, bij de andere kindjes en bij de achternaam. Tenminste zo denk ik
erover. Maar misschien denk ik er wel veel te veel over na. Ik ben zo benieuwd hoe andere ouders de
namen van hun kinderen hebben uitgezocht. Volgens mij bestaat er een soort van Tinder-achtige app,
toch? Of hebben jullie gewoon een lijstje met namen gemaakt en ze bij elkaar weggestreept? Mijn
ouders hebben mijn naam volgens mij wel zo bepaald. Door leuke namen op te schrijven en
uiteindelijk daaruit te kiezen. Hopelijk komen we binnenkort een naam tegen die zowel Daan als ik
leuk vinden. Want ik begin er wel een beetje gespannen door te worden. Straks wordt Kleine Pluis
geboren zonder dat we een naam hebben… En ons derde kindje noem ik liever niet definitief Pluis!
Liefs Merel