Soms vond ik de angst overweldigend

Eerder ben ik twee keer met 37 weken bevallen. Else kwam met 37W4D en Hidde met 37W2D. Daardoor moest ik er van mezelf op rekenen dat dit kindje weer met 37 weken zou komen. Maar de 37 weken gingen voorbij en de 38 weken ook. Nog geen baby. Mijn geduld werk op de proef gesteld en mijn mentale gesteldheid ook. Want te vroeg bevallen wilde ik absoluut niet, zeker niet met een baby die in stuit lag, maar later dan 37 weken bevallen bleek ook lastig. Soms vond ik de angst overweldigend. Wat als er nu nog iets mis gaat.

Ik maak een afspraak om gestript te worden

Op maandag 14 augustus heb ik einde van de dag een bel afspraak met mijn gynaecoloog. Ik slaap heel slecht en zit er doorheen. We spreken af dat ik me vrijdag 18 augustus door haar laat strippen. De week duurt lang en ik vermaak me met in huis bezig zijn. Op donderdagmiddag kan ik bij een voetreflex therapeute terecht. Zij geeft mij een fijne behandeling waarmee we hopen een zetje te zetten richting de bevalling. Ik ga ontspannen bij haar weg. Die avond slapen de kindjes bij mijn ouders. De volgende ochtend konden Daan en ik uitgerust naar de afspraak in het ziekenhuis. Gelukkig heb ik al 3 cm ontsluiting en kan de gynaecoloog mij strippen. Ik voel er niks van. Na het strippen maken we nog een CTG om te controleren hoe Guppie het doet. Alles was goed. Wel bespreek ik dat ik graag ingeleid wil worden. Het weekend wachten we nog even af en maandagochtend zal ik bellen of er plek is.

De dag na het strippen

Zaterdag 19 augustus. De dag na het strippen. Ik heb slijmerige afscheiding en ook merk ik wat lage rugpijn. Eigenlijk zou ik vandaag met Daan en de kindjes naar een binnen speeltuin gaan maar dat vind ik geen fijn idee. Zitten is niet fijn en ik voel me een beetje onrustig. Mijn moeder is met Daan en de kinderen meegegaan naar de speeltuin.

Ik ben thuisgebleven. Heb nog wat kunnen rommelen in huis en s’avonds ging ik vol goede moet een wandeling maken. Ik kreeg bij het wandelen wel eens harde buiken maar nu gebeurde er weing. Ik ben een beetje teleurgesteld. Ik hoop zó dat de bevalling vanzelf komt. Toch ben ik relaxed gaan slapen.

Zondagochtend 20 augustus.

Om 6 uur word ik wakker van pijn in mijn rug. Die pijn ken ik!! Het ongemakkelijk gevoel komt ongeveer om de 5 minuten. Een soort flinke menstruatiepijn. Ik besef me dat ik de nacht enkele keren half wakker ben geweest omdat ik toen ook zoiets gevoeld heb. Volgens mij gaat het beginnen! Ik maak Daan wakker en zeg even dat ik ga douchen. Misschien zet het wel door. Onder de douche blijven de weeën aanhouden maar zijn prima op te vangen. Na het douchen besluit ik toch om het ziekenhuis vast te bellen. We spreken af dat ik tegen 8 uur even terug bel. Ik bel mijn ouders dat we graag de kinderen komen brengen en ik loop naar boven om Hidde aan te kleden. Maar dan gaat het snel. Ineens krijg ik heftigere weeën en lukt het me niet goed meer om ze op te vangen. Ik besluit op bed te gaan liggen en Daan brengt de kindjes weg en belt daarna 7.40 uur het ziekenhuis dat we eraan komen.

Fotograaf Kirsten Mulder

In het ziekenhuis gaat het snel. We bellen Kirsten Mulder onze geboortefotograaf dat ze kan komen. Als ik een klein uur na binnenkomst getoucheerd wirdt blijk ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Ik vraag om pijnstilling ( remifentanil). Hidde zijn bevalling was zo lang en uitputtent dat ik mezelf die rust gun. Zowel lichaamelijk als mentaal geeft het me rust en ruimte om me te focussen zonder in paniek te raken. Ik voel gewoon ons kindje naar beneden geduwd worden door de weeën. Rond 11 uur heb ik het idee dat m’n weeën anders worden. Nog geen persdrang maar het voelt alsof ik moet plassen. Het blijkt dat ik op de 10 cm zit alleen ons Guppie ligt nog niet ver genoeg in mijn bekken. Mijn blaas wordt geleegd en mijn vliezen worden gebroken door de verloskundige om 11.22 uur. Ik voel het vruchtwater stromen. Het is gelukkig helder van kleur. Even weet ik me geen houding te geven. Ik lig op mijn zij en wil eigelijk van houding veranderen maar dan komt er weer een wee. Het enige wat ik kan doen is persen. De verloskundige geeft mij aanwijzingen wat ik moet doen, het hoofdje van ons Guppie is geboren maar ik moet wachten. Ik voel dat ze iets doen en dan mag ik gelukkig weer verder persen en kan ik kort daarna ons kleintje zelf aanpakken. Tijdens het aanpakken zach ik een piemeltje. ” Het is een jongen!!!” roep ik. Ons zoontje wordt op mijn buik gelegd en begint niet veel later te huilen. Hij ziet blauw want hij had de navelstren om zijn nek en torso. Maar geen reden tot paniek.

Halve Lotus bevallen

Ik vraag heel bewust de navelstren volledig uit te laten kloppeb. Ondaks het bloedverlies van de vorige keer. Ongeveer 17 minuten na de geboorte van Seppe wordt ook de placenta geboren. Een halve lotus! Daan knips de navelstreng door en Spee blijft bij mij liggen. Eerst maar genieten van elkaar.